آمریکا به عنوان حامی تروریستهای جیش الظلم باید محاکمه شود

خبرگزاری تسنیم ـ 26 اردیبهشت ماه، نشست تبیین دعوای حقوقی خانواده های شهدا و جانبازان اقدام تروریستی جاده خاش به زاهدان برگزار شد. این دادگاه برای احقاق حق خانواده شهدا و جانبازان حادثه ای است که طی آن عوامل گروهک تروریستی جیش الظلم با حمایت دولت آمریکا، به اتوبوس حامل نیروهای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی حمله کردند.

24 بهمن 1397 اتوبوس حامل افسران سپاه پاسداران پس از اتمام مأموریت و در حال بازگشت به خانه، مورد حمله انتحاری توسط عناصر گروهک تروریستی جیش الظلم قرار گرفت که منجر به شهادت 27 نفر و مجروحیت 13 نفر دیگر از افسران سپاه پاسداران شد.

برای بررسی این موضوع و اهمیت برگزاری این دادگاه، با آقای محمود دهقان یکی از جانبازان این حادثه گفتگو کردیم که متن آن را در ادامه می خوانید:

در ابتدا کمی خودتان را معرفی کنید و بفرمایید به عنوان یک پاسدار چه مأموریتی در سیستان و بلوجستان داشتید؟

بنده «محمود دهقان» متولد 26 بهمن ماه 1358 در اصفهان هستم. از سال 1377 به عضویت رسمی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در آمدم و سال 1395 بود که در مقطع کارشناسی رشته روانشناسی عمومی فارغ التحصیل شدم.

البته بعد از آن حادثه و با همه مشکلات و زخمهایی که داشتم، در سال 1400 تحصیلاتم را ادامه دادم و در مقطع کارشناسی ارشد رشته روانشناسی بالینی از دانشگاه خراسان اصفهان فارغ التحصیل شدم. در همه این سالها عهد بسته ام هر جایی از کشورم که نیاز به کمک داشته باشد با جان و دل حرکت کنم و خودم را به یاری مردم کشور عزیزم برسانم.

از زمانی که وارد سپاه پاسداران انقلاب اسلامی شدم، ماموریت های مختلفی می رفتم. از جمله ماموریت های فرهنگی و اقتصادی. در استان اصفهان دبیر کارگروه اقتصاد مقاومتی بودم و تمام تلاشمان بر این بود تا اقتصاد مقاومتی پیاده سازی شود.

از سال 1397 هم ماموریت گرفتم تا به جنوب شرق استان سیستان و بلوچستان بروم و در دفاع از مرزها، برای امنیت و مسائل فرهنگی و اقتصادی کار کنم.

نوع کار ما فقط به این شکل نبود که از مرزها حفاظت و امنیت را برقرار کنیم، بلکه به مسائل اقتصادی و فرهنگی مردم آن منطقه هم می پرداختیم. در مسائل اقتصادی برایشان خانه، مدرسه و امکانات بهداشتی مانند حمام که نیاز داشتند را می ساختیم. در مسائل فرهنگی هم به بحث تدریس برای بچه ها مشغول می شدیم.

همکاران من شبها در مرز نگهبانی می دادند و روزها به کنار بچه های منطقه سیستان و بلوچستان می رفتند و کتابهای درسی را با آنها کار می کردند و آموزش می دادند تا برای امتحانهایشان آماده باشند.

شما مهمترین دلیل مخالفت و عناد گروهک های تروریستی با این دست اقدامات را که سودش برای مردم است، در چه می دانید؟

قطعا! دشمن نمی خواهد در منطقه ما به طور کامل امنیت برقرار باشد. اگر مردم از همه لحاظ پیشرفت کنند، متوجه امنیت شان خواهند شد، در این صورت دشمن نمی تواند دست از پا خطا کند.

وضعیت فرهنگی مردم باید پیشرفت کند تا متوجه شوند دشمنی که نمی گذارد امنیت برقرار باشد، متعاقباً نمی گذارد اقتصاد هم رشد کند.

اگر شما از هر سرمایه گذاری بپرسید که آیا حاضر است در سیستان و بلوچستان سرمایه گذاری کند، قطعا پاسخ می دهد تا امنیت برقرار نباشد من حاضر نیستم حتی یک ریال هم سرمایه گذاری کنم. پس این موضوعات به هم وابسته است. رشد مردم، در کنارش رشد اقتصادی را هم در پیش خواهد داشت.

در آخرین مأموریتی که رفتید و منجر به مجروحیت شما شد، چه اتفاقی افتاد؟

قبل از رفتن به مأموریت ما خبر داشتیم که «داعش» و «جیش الظلم» یا به گفته خودشان «جیش العدل» قرار است با هم در منطقه شرق کشور حرکتهایی را انجام بدهند و نا امنی ایجاد کنند. بیانه ای داده و گفته بودند: «دهه فجر سال 1397 را در ایران خونین برگزار می کنیم.» منظورشان این بود که همه شهرهای کشور را بمب گذاری می کنند و تعداد زیادی از مردم را می کشند.

9 بهمن ماه 1397 بود که ما بچه های لشکر امام حسین(ع) اصفهان به طرف سیستان و بلوچستان رفتیم و در مرز مستقر شدیم. ماموریت داشتیم تا 24 بهمن 97 در سیستان و بلوچستان باشیم.

جالب است که دو هفته قبل از ماموریت، شهید اکبری از همکاران بنده خوابی دیده بود و این نوید را داد و گفت: «این سفری که می ریم ان شاءالله ختم به شهادت هست.» دستش را گرفتم گفتم: «قول بده که با هم بریم.»

با همکاری سپاه پاسداران، ارتش جمهوری اسلامی و نیروی انتظامی، با گروهک های تروریستی به شدت مقابله شد و دشمن نتوانست مواد منفجره را وارد کند و بیشترشان دستگیر شدند.

بعد از اتمام ماموریت، برای اینکه به اصفهان برگردیم باید ابتدا به خاش و سپس به زاهدان می رفتیم. همه افراد با دو تا اتوبوس در حال برگشت بودیم. از مرز تا زاهدان حدود 400-500 کیلومتر راه است. در حالی که لباس شخصی داشتیم و اصلا قصد جنگ و مقابله با کسی را نداشتیم و مانند یک مسافر بودیم، 400 کیلومتر را برگشتیم.

به خاش که رسیدیم اتوبوسها توقفی کردند تا در پلیس راه ساعت بزنند. بعد از پلیس راه، حدود 60 کیلومتر راه بود تا به زاهدان برسیم و از آنجا با ماشینهای دیگری به سمت اصفهان برویم. تقریبا ساعت 17، چند دقیقه ای بود که مجدداً حرکت کرده بودیم.

در این لحظه یک ماشین پژو 405 که دو سرنشین داشت به اتوبوس نزدیک و به جلوی آن رفت و دو بار ترمز زد. اتوبوس ما تصمیم گرفت سبقت بگیرد، اما ماشین پژو 405 خودش را از سمت راست به اتوبوس زد و ریموت را فشار داد. وقتی ریموت را زد، اتوبوس مانند پروانه ای در هوا می چرخید. شدت انفجار آنقدر زیاد بود که اتوبوس در هوا می چرخید و افرادی که در جلوی اتوبوس بودند تکه تکه شدند و از اتوبوس به بیرون پرت شدند. ما جانبازها هم به همین شکل از اتوبوس به بیرون پرت می شدیم و تقریبا 500 تا 1000 متر دورتر می افتادیم.

در همین لحظه ها بود که یک راننده تریلی وقتی صحنه را دید، جاده را با ماشینش بست تا بقیه ماشین ها روی اجساد شهدا نروند و نیروهای امدادی برسند و کمک کنند. این انفجار که حدود 600 کیلو مواد منفجره بود باعث شهادت 27 نفر از همکارانم و جوانان این کشور و مجروحیت 12 نفر از ما شد.

بعد از حادثه چه شد؟

نمی دانم. من بعد از این حادثه، 40 روز در کما بودم و درجه هوشیاری ام روی 2 بود.

خانواده شما چطور مطلع شدند؟

شب سختی برای خانواده های ما بود. همه ما به خانواده هایمان اطلاع داده بودیم که ان شاءالله فردا صبح اصفهان هستیم. من در اتوبوس کنار شهید میثم عبدالله زاده نشسته بودم که یک دختر و یک پسر دارد. دو دقیقه قبل از این حادثه با خانواده اش تماس گرفت و صحبت کرد. گفت: «نگران نباشید، ما از منطقه خطر گذشتیم و به بچه ها بگید که ان شاءالله فردا صبح کنارتونم.»

اما دو دقیقه بعد این حادثه رخ داد و تمام خبرگزاری ها انفجار اتوبوس سپاه در زاهدان را اعلام کردند. تصور کنید چه اتفاقی می افتد؟ همه خانواده ها با دلشوره ی شدیدی پای تلویزیون، خبرگزاری ها و تلفن هایشان می نشینند تا ببینند چه شده است، چون خبر داشتند که ما در مسیر بوده ایم.

فردای آن شب، خانواده شهدا و جانبازان این حادثه به مقر لشکر امام حسین(ع) در اصفهان رفتند. در آنجا یکی یکی به خانواده ها اطلاع داده شد چه کسی شهید و چه کسی مجروح شده است. همسرم می گفت من طاقت نیاوردم که بیش از این بایستم تا تک تک اسامی را بخوانند و از هوش رفتم. بعد از آن به همسرم اطلاع دادند و گفتند: «شما نگران نباش، آقای دهقان زنده است و الان هم در زاهدان مشغول کمک کردن است.» به این شکل به همسرم امیدواری دادند و قول دادند او را به زاهدان بیاورند تا من را ببیند و نگرانی اش بر طرف شود.

24 ساعت بعد خانواده ام را به زاهدان و پشت درب آی سی یو آوردند. آنجا بود که متوجه شدند یکی از پاهایم قطع شده، چشمم را از دست داده ‎ام و هوشیاری ندارم. پرستار برای خانواده ام توضیح داد: «ببین، این جنازه هست و فقط داره نفس می کشه. ما مجبوریم تا 5 دقیقه دیگه دستگاه ها رو باز کنیم.»

مادرم که کنار همسرم و در بیمارستان بود با شنیدن صحبتهای پرستار، همانجا نیتی می کند و فردا صبحش به مشهد و زیارت امام رضا(ع) می رود. 40 روز در مشهد می ماند تا شفاعتم را از رضا(ع) بگیرد. وقتی مادرم بعد از 40 روز برگشت، ما یکی یکی به هوش آمده بودیم و شفاعتمان را گرفته بودیم.

شما در این حادثه چه آسیب هایی دیدید؟

من 4 بار پایم قطع شد. هر بار که پایم را از زیر زانو قطع می کردند، دوباره عفونت بالاتر می رفت. آخرین بار در بیمارستان شهید صدوقی اصفهان پایم را از بالای زانو قطع کردند که فعلاً پایدار شده است و عفونتی ندارد، در زمان حاضر می توانم با پای مصنوعی حرکت کنم.

چشم راستم را از دست داده ام و الآن پروتز است، یعنی اصلاً کلاً از چشم راستم بینایی ندارم و ترکش هنوز داخل شبکیه چشمم است. دکتر گفته است؛ "هیچ امیدی نیست که حتی بخواهیم پیوند بگذاریم و کاری برایش انجام بدهیم".

دو تا پرده گوشم پاره شده است که بعد از 5 سال هنوز در حال درمان آن هستم. یک بار عمل جراحی برای هر کدام انجام داده ام ولی هنوز مشکلات خاص خودش را دارد که درمانش در خارج از کشور است. در حال حاضر چون عصبها از بین رفته است شنوایی ام زیر 50 درصد هست و سمعک دارم. به این شکل است که از سال 1397 تا الان در هر دو گوشم انگار زودپزی در حال سوت زدن است و این صدا 24 ساعته وجود دارد و قطع نمی شود.

بعد از انفجار دو تا کلیه هایم هم از کار افتاد و باید دیالیز می شدم. اما بعد از شفاعت امام رضا(ع) مشکل کلیه هایم به طور عجیبی برطرف شد و الان نیاز به دیالیز و پیوند ندارد.

در آن حادثه میله ای وارد سرم شده بود. بخشی از جمجمه ی سرم سوراخ و از بین رفت و عفونت کرده بود. وقتی همسرم بالای سرم می آمد می گفت: «من دارم دل دل زدن مغز تو رو می بینم.» تا الان چندین عمل جراحی انجام شده است و پزشکان ناچار شدند استخوانی از کنار پهلویم را داخل سرم پیوند دهند. کنارهای سرم هم دیگر مو رشد نمی کند و اینها با عملهای جراحی است.

با این حادثه، خانواده ام با بیشترین آسیب های روحی و روانی مواجه شدند. من یک پسر و یک دختر دارم. در زمان این حادثه دخترم 7 ساله و کلاس اول دبستان بود. متاسفانه ضربات روحی که دخترم با آن مواجه شد دیگر قابل جبران نیست.

ما وقتی به ماموریت می رفتیم در شرایط جنگی نبوده ایم که من بخواهم از خانواده ام به معنای دل کندن خداحافظی کنم و آنها هم بگویند من رفتم و معلوم نیست برگردم یا برنگردم.

خانواده ام به این امید بودند که من یک ماموریتی رفته ام و فلان روز قرار است برگردم.

وقتی این حادثه اتفاق افتاد، دخترم تا صبح نخوابید و پیگیر موضوع بود. مدام در ذهنش تصور می کرد الان بابای من کجاست و به چه شکل است. در صحبتهای اطرافیان می شنیده که پایش قطع شده و صورتش سوخته است. من یک طرف صورتم را اصلا نداشتم و اینها را با جراحی پلاستیک برگرداندند. به همین خاطر دخترم دیگر حاضر نبود پدرش را ببیند.

بعد از سه ماه دخترم فقط از دور نگاهم می کرد و می رفت. خب پدرها هم دختری هستند و برایم خیلی سخت بود که دخترم نزد من نمی آمد. بعد از سه ماه به کمک روانشناس، دخترم آسیبش کمتر شد و توانست با من ارتباط برقرار کند. اما الان یکی از آسیبهای دخترم این است که من باید هر لحظه که دیدمش او را ببوسم وگرنه برایم نگران است و اضطراب خواهد داشت. این اختلال اضطراب جدایی در ذهن دختر من ماندگار شده است.

از طرفی چون الان در حال تحصیل است، این مسائل روحی در درس و تحصیل اش هم تاثیرگذار گذاشته است. تا زمانی که من شرایطم به شکلی شود که بتوانم مجدداً آرامش را به خانواده برگردانم و آن را حفظ کنم، خانواده ام ضربات روحی خیلی شدیدی مواجه شدند.

تمام این دردورنج ها را چطور تحمل کردید؟

خدا کمک کرده است، چون کارمان در راه خدا و برای امنیت کشورمان بوده است. شاید باور کردندش سخت باشد اما من از تمام این مجروحیت، دردی در خاطرم نیست. زمانی که در بیمارستان پایم را قطع می کردند، وقتی برای تزریق مسکن می آمدند می گفتم دیگر اجازه نمی دهم مسکن بزنید، چون دردش برایم شیرین بود. اینها از عنایت خداوند متعال و شهدا بوده که توانستم تحمل کنم.

چطور متوجه شدید که این حادثه توسط گروهک تروریستی «جیش الظلم» یا همان «جیش العدل» بوده است؟

خودشان در بیانه ای که صادر کرده بودند اعلام کردند ما یک اتوبوس از پاسدارها را زدیم. پس از این اتفاق کشورهایی مانند عربستان، امارات و همینطور آمریکا و صهیونیستها ابراز شادی کرده بودند. ولی جالب این است که سازمان ملل این عملیات را محکوم کرده بود.

اخیراً نشست خبریدادگاه این حادثه تروریستی برگزار شد، این نشست خبری از کجا آغاز شد و به چه دلیل است؟

من وقتی بعد از 40 روز به هوش آمدم، باورم نمی شد که 27 نفر از بهترین دوستانم شهید شده اند. بعد از اینکه مقداری مجروحیتم آرام گرفت، با خانواده های شهدا و جانبازان نشستی برگزار کردیم. تصمیم گرفتیم شکایتی را از دشمن اصلی مطرح کنیم و جناب آقای صادق زاده وکالت را بر عهده گرفتند. حدود 6 ماه تحقیق و تفحص بر روی این موضوع انجام شد و پرونده ها تکمیل شد. در حال حاضر دادخواست بر علیه دولت متخاصم آمریکا انجام شده است.

زمانی که این حادثه تروریستی اتفاق افتاد، آمریکا در تمام رسانه های خودش اعلام کرد ما از این گروهک برای ضربه زدن به ایران حمایت مالی و اطلاعاتی می کنیم. به همین دلیل این طرح شکایت از دشمن اصلی یعنی آمریکا است. در این پرونده آمریکا علیه مردم ایران با حمایتهای مالی و اطلاعاتی خود در ایجاد این گروهک های تروریستی باعث به وجود آمدن نا امنی در کشور ما بوده است.

همانطور که ما همیشه آمریکا را به گوشه رینگ برده ایم و شکست داده ایم، در این دادگاه هم ان شاءالله محکومش خواهیم کرد و به جهانیان نشان خواهیم داد که آمریکا دیگر هیچ غلطی نمی تواند بکند. ان شاءالله به زودی حکم دادگاه مطرح می شود.

از مردم شریف ایران هم بابت حمایتهایشان از رزمندگان اسلام، خانواده شهدا و جانبازان تشکر می کنم. امیدوارم همانطور که شهدای ما در منطقه مرزی یا در جنگ وظایف خودشان را با از دست دادن جانشان و ریختن خون شان انجام دادند یا همانطور که جانبازان با تحمل آسیب هایی که دیده اند وظایفشان را انجام دادند، مسئولین هم مثل شهدا و به شیوه شهدا برای مردم کشور عزیزم ایران، برای اقتصاد و برای فعالیت های فرهنگی، تلاش خودشان را به نحو احسن انجام بدهند و به قول ما تا آخرین قطره خون خودشان بجنگند.

انتهای پیام/